Bir zamanlar omuz omuza olduğum, sırdaşı olduğum en yakın arkadaşım artık hayatta değil. Çevremdeki insanlar, sorgulayan bakışları ve tükenmek bilmeyen sorularıyla etrafımı sardılar, adeta bir okyanus gibi üstüme dalgalar göndererek. Söyledikçe söylüyorlar; neden, nasıl, kimin yüzünden? Bu tarifsiz acının detaylarını çözme çabaları, kendi anlayışlarına adapte etme çabaları sanki bir gökdelenin yüksek katlarına çıkmaya çalışan bir asansör misali dur duraksız devam ediyor. Sanki benim yitirdiğim insanı daha iyi anlarlarmış gibi, onun ardından bıraktığı boşluğu daha iyi doldururlarmış gibi...
Yanıtlar? Elbette, her birinin kendi kafasında bir yanıtı var. Ancak bu yanıtların hiçbiri benim yaşadığım acıyı hafifletmiyor. Bu acı, içimi kemiren bir yara gibi... Herkesin benimle birlikte anlamaya çalıştığı olayın detayları, asla benim yaşadığım bu derin acının boyutlarını anlamalarını sağlamıyor. Çünkü herkes kendi yorumunu yaparken, kendi düşüncelerini, kendi duygularını katıyor. Ama benim hissettiğim, olayların gerçekliği ve çıplaklığıdır. Şüphesiz, herkesin bir yanıtı, herkesin bir yorumu olacak. Ancak unutulmamalı ki, bu acıyı asıl yaşayan benim. Bu yüzden, insanların yanıtlar arama çabaları benim acımı hafifletmiyor, aksine daha da ağırlaştırıyor. Belki de en iyi yanıt, sessizlik ve huzur içinde yas tutmaktır.
