İsrail kökenli bir film yönetmeni, 1982 Lübnan işgaline dair anılarını yeniden yapılandırmak amacıyla, aynı dönemde görev yapmış olan diğer gazilerle mülakatlarda bulunuyor. Filmin böylelikle izleyicinin yaşananların gerçeklikle örtüşen bir fotoğrafını çizmeye çalıştığını söyleyebiliriz.
Bu anıları üzerinden hareketle, yönetmen işgalin acımasız yüzünü ve savaşın yarattığı psikolojik yaraları perdeye taşımayı başarıyor. Filmi izlerken, savaşın kahramanlıkla özdeşleştirilerek gösterildiği klişelerin aksine, onun aslında ne denli acı verici ve travmatik bir deneyim olduğunu gözler önüne seriyor. Filmin her bir sahnesinde, yönetmenin ve diğer gazilerin yaşadığı o acıyı adeta hissedebiliyorsunuz. Bu anlamda, filmin son derece çarpıcı ve etkileyici bir anlatıma sahip olduğunu belirtmeliyim.
Yönetmenin, kendi anılarını ve duygularını, diğer gazilerle yapılan röportajlar üzerinden aktarış şeklinin, filmi bir anı defteri gibi kıldığını söyleyebiliriz. Bu durum, filmin hem belgesel hem de dram öğelerini harmanladığı bir tür oluşumuna neden olmuştur. Bu sayede filmin kapsamlı bir perspektiften bakabilme ve duygusal derinliği artırma yeteneği elde ettiğini düşünüyorum.
Sonuç olarak, bu film, 1982 Lübnan işgali ve o dönemde yaşananları anlamak, hatta hissetmek adına önemli bir başvuru kaynağı olacaktır. İzleyicilere sadece tarih dersi vermiyor, aynı zamanda savaşın insan üzerindeki yıkıcı etkisini de gözler önüne seriyor.
