Bir sinema eleştirmeni olarak karşıma çıkan bu film, derin bir çözümlemenin ve keskin bir eleştirinin ürünü. Hayatta kalmak için bir anlam arayan umutsuz bir liberal politikacının kendisine bir suikast sözleşmesi düzenlemesini ve bu durumu halkına açığızlığıyla ifade etme girişimini anlatıyor. Bununla birlikte, filmin bir diğer önemli boyutu ise politikacının hip hop müziğinin ve kültürünün ritimlerini ve konuşma biçimini etkileyerek seçmeniyle daha samimi bir iletişim kurma çabasıdır.
Filmdeki politika ve müzik arasındaki bu harmanlama, hikayenin genel atmosferini belirleyen ve karakterin iç dünyasını ve toplumla olan ilişkisini anlama yolunda bize yardımcı olan en önemli özellik. İzleyici olarak, politikacının müzik aracılığıyla toplumla daha samimi bir ilişki kurma çabasını takdir ettim. Kendi hakikatini, duygularını ve düşüncelerini paylaşırken hip hop'ın enerjisini ve anlatı biçimini kullanması, seyirciyi hem karakterle empati yapmaya hem de onun hassas durumunu derinden anlamaya teşvik ediyor. Film içerisinde gözlemlenen bu üzüntü ve çıkmazın yarattığı çaresizlik atmosferi, izleyenlerde derin bir etki bırakıyor.
