Kraliçe Lear

Ülkemizin en ücra köşelerinde, dağların doruklarına saklanmış unutulmuş köylere giden tozlu ve tehlikeli yollarda Shakespeare'in 'King Lear' eseri, bir köylü kadın tiyatro grubunun ellerinde zarif bir dönüşümle 'Queen Lear'a dönüşüyor. Bu transpozisyon, basit bir mekân değişikliği veya cinsiyet değişikliği değil, aynı zamanda tür ve kültürel çerçevenin yeniden tanımlanması demek. Shakespeare'in klasik İngiliz oyunu, Türkiye'nin derinliklerinde yeni bir kimlik, yeni bir dil, taptaze bir yüz kazanıyor. Bu süreçte 'King Lear', içinde yaşanılan toplumsal ve manevi çatışmaların tüm çıplaklığı ile su yüzüne çıkan, iç içe geçmiş kültürel katmanların bir mozaik tablosuna dönüşüyor. Kral'ın iktidar hırsı ve kör gururu, bu dağ köylerinde yaşayan köylü kadınların hayatlarındaki acıları ve hayal kırıklıklarını yansıtıyor. Shakespeare'in kraliyet saraylarında geçen ihtişamlı oyunu, bu kadınların ellerinde köy meydanlarında sahne alıyor ve hayatın gerçeklerini aktarıyor. Su bile zor ulaşan bu yerlerde, 'Queen Lear'ın halka ulaşabilme çabasını gözler önüne sererken; yaşamın zorluklarına, adaletsizliklerine ve insanın içsel çatışmalarına dair evrensel gerçekleri de sorguluyor. Bu oyun, sadece bir tiyatro eseri olarak değil, aynı zamanda köklü bir sosyal eleştiri ve toplumsal bir direniş aracı olarak karşımıza çıkıyor. Shakespeare'in bu eseri, bir yandan dağların zirvesinde yaşayan bu kadınların özgürlük çığlıklarını, yaşama sevinçlerini ve umutlarını duyurarak, onları unutulmuşluk karanlığından çıkarıp aydınlığa taşıyor. 'Queen Lear', hem köy kadınlarına hem de onları izleyenlere kendi hikayelerini, kendi seslerini ve kendi yaşamlarını sahne almanın gücü ve cesaretini gösteriyor. Bu eser, bir kültürel dönüşümü, bir seslenişi ve bir uyanışı temsil ediyor. 'King Lear'ın 'Queen Lear'a evrilmesi, tiyatronun sadece bir sanat dalı olmadığını, aynı zamanda toplumsal değişim ve dönüşümü tetikleyebilecek güçlü bir araç olduğunu bizlere hatırlatıyor.